Powered By Blogger

Biyernes, Hulyo 26, 2013

TrueLOVE (Sad Story :(

nagising nalang ako isang 
umaga, 
naramdaman ko 
parang may kulang. 
kumain ako ng almusal, 
nakausap ko na 
as i am reading this thing… 
di ko 
namalayan napatulo na pala 
luha 
ko…nkakakilabot… 
lahat ng 
tao sa bahay, pero bakit 
ganito parang ang bigat ng 
pakiramdam 
ko. 
pumasok ako sa trabaho 
nagiisip 
parin.. muntik na nga akong 
matisod sa 
kakaisip 
lang nito. tinanong 
nako 
ng mga katrabaho ko, ano 
bang meron 
sakin bakit 
ang tamlay ko. sabi ko 
hindi ko alam, di ko 
maintindihan.

alam mo ba 
yung pakiramdam na 
parang 
may malaking butas sa 
sarili mo, 
tipong merong 
kilangang makapuno? yun 
ang naramdaman ko nung 
araw na yun, 
gusto ko 
na ngang sumigaw, 
magwala, 
malay ko ba kung ano lang 
ito.. pero 
hindi ko 
ginawa, hindi naman dapat 
eh. 
mga bandang tanghali 
pagkatapos ng 
tanghalian, 
tumawag siya, lam mo na 
siya, yung lalaking minahal 
ko buong 
buhay ko 
pero iniwan ako para sa 
ibang tao, wala lang 
nangamusta lang 
labas daw 
kami pagkatapos ng 
trabaho, nagisip ako ng 

mabuti, kung 
papayag ako 
o hindi, naisip ko ano 
ba 
namang masama, nasa 
malayo naman 
nagtatrabaho ang girlfriend 
niya, 
parang 
malalaman diba? 
natapos ang araw sobrang 
excited ako, 
sinundo 
niya ako sa trabaho, 
kumain kami, nagusap, 
binalik ang 
nakaraan, sabi 
ko nalang wag nang 
pagusapan may buhay na 
siya, masaya 
narin ako 
sa buhay ko, kaibigan 
nalang 
maibibigay ko, ang drama 
pa nga sabi 
niya mahal 
pa daw niya ako.. 
kumpara 
bako sa bago, mas mabait 
daw ako, mas 
maintindihin, mas 
understanding, 
sabi ko nga aba eh bakit 
mo sakin 
sinasabi yan, 
ano ito bolahan, natawa 
lang siya kahit hindi 
nakakatawa, 
nainis nga ako di 
ko nalang pinakita, 
pero kahit na nag usap 
kami nandun 
parin yung 
malaking butas 
nararamdaman ko parin, 
hanggang sa 
naisip ko 
baka kulang lang ako ng 
pagtawag 
sa 
kanya, pero hindi naman 
kse madalas ako 
tumatawag sa kanya, 
siguro 
naman kilala niyo na kung 
sino yun. 
naglalakad na kami pauwi, 
papunta sa auto niya, 
nakalimutan ko kahit 
sandali ang kulang na 
nararamdaman. 
napatawa 
pako sa mga biro niya, 
napalo ko pa nga sa 
kakatawa. biglang 
nagring 
ang cellphone ko, kapatid 
niya 
umiiyak, sabi ko bakit siya 
umiiyak? 
kasama ko 
kuya mo, pauwi na kami. 
bigla siyang natahimik, 
tinanong ko 
bakit, at dahan 
dahan niyang 
sinabi.. 
”pano nangyari yun eh si 
kuya 
nadisgrasya, na 
total wreack sasakyan 
niya.. ate patay na siya” 
nabigla ako, hindi ko 
maintindihan 
pano nangyari 
na patay na siya eh 
kasama ko pa, pag harap 
ko sa likod 
ko.. nandun 
parin sya, ganun parin 
suot niya pero duguan na.. 
napaluha 
ako, ngumiti 
lang sya at sinabi 
na.. 
”naramdaman mo na ba 
yung pakiramdam 
na 
parang may kulang hindi mo 
maintindihan kung bakit?” 
napa 0o nalang ako habang 
patuloy na 
lumuluha.. 
”papunta ako sayo 
ngayon, dahil gusto 
kong 
sabihin na ikaw pala yun, 
yung kulang sa buhay ko.. 
gusto ko na 
sana 
pakasal tayo.. pero diba 
sabi 
ko naman sayo kahit anong 
mangyari 
gusto ko 
bago ako mamatay ikaw ang 
nasa tabi ko/” 
tapos bigla nalang siyang 
nawala.. 
bumigat lalo 
pakiramdam ko,napaupo 
ako sa lapag, wala nalang 
akong nagawa 
kung 
hindi umiyak.. bakit kung 
kailan lahat ng sinabi niya 
tama sa 
pandinig ko, 
hangin nalang ang 
lahat 
ng ito..

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento